Παρασκευή 29 Ιουνίου 2012

Περί ωραίου, Σκέψεις, Μεταφυσική

 Περιορισμένες επισκέψεις εδώ..
Στην στήλη ετούτη:
Ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα τού Κώστα Χατζιδάκη


(.. Απροσάρμοστου και συχνά "ανάρμοστου" Δον Κιχώτη, βαλλόμενου άγρυπνα από το Σύστημα, ευχαριστημένου γι' αυτό, και... πάντα όρθιου...
...αφού σε ψηλή-χαμηλή πτήση, ποτέ δεν πιάνουν οι βολές και τα ραντάρ των κακών..).


Αμετανόητος…
Πολοί δικοί του -έξυπνα, αφού ήταν ανίκανοι οι ίδιοι- μοιράσαν μεταξύ τους όλα τα ιμάτιά του, αφήνοντάς τον ήσυχο...
Τώρα κάνει τους ισολογισμούς του: Δημιουργίας, τίτλων, εριεχομένου έργου και ζωής.
Αυτό που συνήθως δεν μπορούν να κάνουν οι άλλοι…

Το διαρκέστερο παραισθησιογόνο και αναισθητικό είναι η ζωή...


...Μετράω τον καιρό αυτό, τα λάθη που έκαναν άλλοι σε βάρος μου, τα λάθη που έκανα εγώ εις όφελός τους...
Νύχτα κι απόψε..
Νύχτα που ξαγρυπνάει το φάντασμα του Αμλέτου, και η φαντασία κάθε νυχτωμένου...
Νύχτα πούρχεται πάντα.
Νύχτα ο νικητής τής μέρας !

Τελικά είναι ωραίο να είσαι "ο τρελλός του χωριού". Γιατί έτσι δεν καταλαβαίνεις πόσοι άλλοι ηλίθιοι το κατοικούν...
Δεν ζητάω τίποτα. Δεν περιμένω τίποτα. Απλά βρέθηκα σ'ένα Χάος και το ψάχνω.... Ο Διογέννης με μια λάμπα. Εγώ με δυο μάτια και μια καρδιά!
Ο άνθρωπος: Μια ζωή ετοιμάζεται για το θάνατο και τελικά φεύγει απροετοίμαστος.
Υπάρχουμε, επειδή νομίζουμε ότι υπάρχουμε...
Μήπως ονειρευόμαστε ένα όνειρο;
Κι αν είναι έτσι, γιατί δεν σε είδα;


...Νομίζουμε ότι σαν άνθρωποι, κάνουμε κι από κανένα λάθος, ενώ απλά, είμαστε το λάθος.
...Ο άνθρωπος όμως, ντρέπεται καμιά φορά για τα λάθη του.
Ο Θεός;...
Άμα σκέπτεσαι τετράγωνα, το πολύ πολύ να προαχθείς κάποτε σε..κύβο!
Ξέχασες το χθες, λές και ήταν χθες...
Που είσαι μήπως βρω πού δεν είμαι..".
Βαδίζουμε με το ένα πόδι στη γη και το άλλο στον ουρανό.
Γι αυτό και δεν στεριώνουμε πουθενά..
Τι θα πει "είναι δυστυχώς πολύ αργά"; Μήπως ότι απλά κάποιος έτρεχε πολύ πιο γρήγορα από εσένα;
Όλοι είμαστε πολύ ρατσιστές αλλά δεν τολμάμε να το πούμε στον εαυτό μας., Ούτε οι άλλοι τολμούν να μας το πουν...
"Αυτό που είσαι είναι μέσα μου, αλλά όχι πια εσύ".
Ζούμε ανάμεσα στο τώρα και στο χτες..
ανάμεσα στο τίποτα ή στο κάτι.
Κοιτάμε πίσω πιο πολύ,
δεν μας συμφέρει να κοιτάξουμε μπροστά...
...Και για να ξεγελάσουμε τα αναπάντητα "γιατί" μας,
και όλα τα "επειδή" που μας σαρκάζουν,
ισιώνουμε ανελέητα τον δόλιο κήπο,
ή τα καλά μας πιάτα στην κουζίνα...
Πετάμε σκέψεις μας που μας στοιχειώνουν, και ισολογισμούς κι ανάξιες μνήμες.
Και μετά;


Ένα γράμμα "άγνωστή" μου !


Σε ξέρω, όχι τέλεια αλλά από κάποια χρόνια που ήταν τέλεια....
Σε ξέρω στα κύρια σημεία: ποιήτρια, ευαίσθητη, γυναίκα και φίλη.
Αυτά είναι τα βασικά για εμένα γιατί συνδέουν αισθήματα, προσδοκίες, όνειρα, και κάμποση παραβατικότητα, σε ένα κόσμο που χρεοκόπησε γιατί δεν διάλεξε σωστά τις παραβατικότητές του.
Που χρεοκόπησε επειδή δεν έκανε ωραία πράγματα και που προσαρμοζόταν σε τούτη την τάξη που βιώνουμε, έτσι καθώς δύουμε σε λάθος βουνοπλαγιές και σε αγεωγράφητες θάλασσες…Σε μια εποχή που δεν μπορούσε να δει το πρόσωπό της. Σε μια εποχή που της κόλλησε η χειρότερη μουτσούνα από όσες κάθε τόσο φορούσε.
Σε μια εποχή γκριμάτσα.
Οι ποιητές, οι συγγραφείς, οι ασυμβίβαστοι και οι επαναστάτες, πληρώνουν ακριβά αυτά τα μοναδικά χαρακτηριστικά τους καθημερινά, με αντάλλαγμα και απαίτηση μοναδική, το να μένουν πάντα όρθιοι κι ωραίοι.