Πέμπτη 17 Ιουλίου 2014

Εορτασμός μιας άθλιας επετείου, διπλής όμως σημειολογίας!

Υπάρχει ένα μεγάλο μέρος ανθρώπων από τις νέες κυρίως γενιές -αλλά ίσως και από πολλούς άλλους που είναι δυσαρεστημένοι από τα όσα συμβαίνουν σήμερα και- επειδή δεν έζησαν την δικτατορία του 67 την έχουν ωραιοποιήσει ή εξιδανίκευση και βλέποντας την με φόντο το χρόνο που οπωσδήποτε απαλύνει και σβήνει αρκετά πράγματα, νομίζουν ότι κάτι καλό υπήρξε τότε και πάντως κάτι όχι τόσο αμαρτωλό όσο η σημερινή κατάσταση. Ότι κι αν θέλει να νομίζει κανείς, η τότε δικτατορία ήτανε μια αμαρτωλή κατάσταση αλλά άλλων αμαρτιών από την σημερινή δικτατορία που απλά χρεώνεται με ενός διαφορετικού από τότε είδους αμαρτίες.
Δεν θα κάνουμε σύγκριση όπως και δεν θα κάνουμε επιλογή δικτατοριών.
Οι συνταγματάρχες δεν είχαν κανένα λόγο να κάνουν δικτατορία τότε. Πάντα υπήρχε και πάντα θα υπάρχει κόντρα μεταξύ πολιτικών, μεταξύ πολιτικών και ανακτόρων, μεταξύ συμφερόντων, μεταξύ αποστατών και βάλε. Πάντα θα βλέπουμε ανασχηματισμό και μετασχηματισμό κομμάτων,καχυποψίες και αμαρτήματα. Αυτό δεν απαιτεί και δεν δικαιολογεί καμιά δικτατορία. Πέραν τούτου δε, η δικτατορία εκείνη ήταν απεχθής και καταδικαστέα, όχι μόνο γιατί είναι εντελώς ανήθικο και απαράδεκτο να στερείται ένας λαός τις συνταγματικές του εγγυήσεις και ελευθερίες ή επειδή βασανιζόταν ένας λαός και εξοριζόταν στα ξερονήσια χωρίς λόγο κι αφορμή. Αλλά και γιατί επέφερε πάρα πολύ μεγάλες εθνικές καταστροφές και προδοσίες όπως η κατάκτηση της μισής Κύπρου από τους Τούρκους. Ξαφνικά ο Παπαδόπουλος απέσυρε την στρατιά, ξαφνικά η χούντα του έκανε εξαγωγή του πραξικοπήματος της εκεί δια του αχυρανθρώπου Σαμψών. Με όλα αυτά δόθηκε η ευκαιρία, η δυνατότητα αλλά και την αφορμή στους Τούρκους να κάνουν την προσχεδιασμένη από τους ατλαντικούς κίνηση ματ!
Και το κακό δεν σταμάτησε εκεί. Χρησιμοποιήθηκε η τότε δικτατορία των συνταγματαρχών ως άλλοθι και φόβητρο, έτσι ώστε οι αντικαταστάτες τους πολιτικοί να στήσουν έντεχνα μια καταστροφικότερη πολιτική δικτατορία «σωτήρων» όπως αυτή που γευόμαστε τα τελευταία χρόνια με κορύφωση όλων των δεινών μας την τελευταία πενταετία.
Σαν Έλληνες, σαν σκεπτόμενοι, σαν ελεύθεροι άνθρωποι δεν θα επιλέξουμε μεταξύ δύο δικτατοριών την καλύτερη. Κάποια στιγμή ξεκαθαρίζουμε τους λογαριασμός μας: Τότε με τους συνταγματάρχες και αύριο περιμένοντας με αγωνία και ανυπομονησία τα νέα δικαστήρια που θα δικάσουν και μάλιστα αυστηρότερα τους δικτάτορες πολιτικούς.

Μετά τα ποδοσφαιρικά μας όνειρα, στις ακόμα πιο εφιαλτικές μας πραγματικότητες…

Η καλοπληρωμένη «ελληνική» ενδεκάδα, ούτε εξυψώνει τον ελληνισμό όταν κερδίζει, ούτε τον ταπεινώνει όταν χάνει. Άσχετα προς το τι έχουν κάνει τον Έλληνα αλλά και τους υπόλοιπους λαούς να νομίζουν.
Στην πραγματικότητα χάσαμε μόνο στο ότι ζούμε και υποφέρουμε από λάθος οδηγούς-αρχηγούς σε λάθος εποχή…
Συμβαίνει όμως καμιά φορά, ο τίτλος ενός άρθρου να τα λέει όλα οπότε ακυρώνει κάθε περαιτέρω γραφή, ανάλυση και προέκταση. Και έτσι δεν γράφεται το υπόλοιπο άρθρο αφού μετά πλάθεται μόνο του κανονικά στο μυαλό του αναγνώστη…

Πέμπτη 3 Ιουλίου 2014

Η πρόκληση και η ταπείνωση του λαού μας συνεχίζεται...

Κυνηγάνε την φοροδιαφυγή και εισφοροδιαφυγή όπως μας λένε, ή υπάρχει πολιτική βούληση μη πάταξής της;
Ψάχνει κανένας τους για φοροφυγάδες ή τους προστατεύουν και σακατεύουν τον απλό λαό με τα βάναυσα χαράτσια τους;
Αν δεν είχαν φτάσει σε αυτό τον βαθμό αναλγησίας και πρόκλησης, θα έβαζαν σε θέση υπουργών ως επιβράβευσή τους τούς δυο σκανδαλούχους της οικογενείας Βοσκόπουλου και Γιακουμάτου;
Στο μεταξύ χαρείτε την νέα υπουργό που εκλήθη πανηγυρικά να μας προσφέρει τις υπηρεσίες της στους τυχερούς…
Σοβαρά πράγματα, από σοβαρή κυβέρνηση Αξιών…

Χοιρο-κίνητοι είμαστε…

Αυτό είμαστε. Αν δεν το καταλαβαίνουμε ή αν δεν θέλουμε να το πιστέψουμε… μα ούτε ο χοίρος ξέρει ότι είναι χοίρος. Αλλά είναι. Για εμάς δε, το είχε προβλέψει και μας είχε ειδοποιήσει προ χιλιάδων ετών περί αυτού ο Όμηρος αλλά…
…Αλλά εμείς διαβάζουμε με προσήλωση την Καθημερινή μας, βλέπουμε τα πλούσια κανάλια μας αφειδώς και θαυμάζουμε σαν καλοί χειροκροτητές τα αστέρια μας, τις μεγάλες μορφές του φωτοδότη ποδοσφαίρου, της στρίγκλας τραγουδίστριας, της χαζοβιόλας δοτής εκπαιδευμένης και μεθοδευμένης παρουσιάστριας, του φυγόδικου πολιτικάντη, και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. «Στο τέρμα που δεν έχει παρακάτου» του Βάρναλη. Στον Μεσαίωνα του 2014!
(Είναι ήδη αυτός, ο τίτλος του νέου βιβλίου του Κώστα Χατζιδάκη: «Έτσι φτάσαμε… ΣΤΟΝ ΜΕΣΑΙΩΝΑ ΤΟΥ 2014″).
Με γειά μας με χαρά μας!
Έχετε δει πως ροχαλίζει ο χοίρος; Έχετε δει τι καταβροχθίζει ο χοίρος μέσα στο απέραντο χοιροστάσιο; Μπόχα και δυσωδία, για να παραμένει πάντα ένας καλός χοίρος στους κραταιούς γουρουνάδες αφέντες τού καλοστημένου χοιροτροφείου της εποχής μας…

Φιλοσοφία μετά από… οινοποσία;

Εκείνο που δεν μπόρεσα να καταλάβω ποτέ, είναι η τόση ματαιότητα αυτού του κόσμου του μικρού του μέγα…Ελάχιστες μόνο ακτίδες φωτός μπορεί να πει κανείς ότι υπάρχουν. Τόσο μεγαλείο, τόσο βάθος, τέτοια μεγέθη, τόσα ερωτήματα χωρίς συμπεράσματα…
Εκείνο επίσης που δεν μπόρεσα να δεχτώ είναι η ηλιθιότητα του κόσμου των ανθρώπων και μάλιστα σε τέτοιο πλάτος… Η κάθε είδους αγραμματοσύνη, δολιότητα ή πουστιά των ανθρώπων.
Θα ήθελα να πω κάτι συμπερασματικό μετά από αυτές τις σκέψεις και διαπιστώσεις αλλά με έχει ήδη καλύψει ο μέγας Σαίξπηρ…
Με βάση όλα τα δεδομένα λοιπόν, «να ζει κανείς ή να μην ζει, ιδού η απορία»…
Με κάλυψε κι ο Ντίνο Σέγκρε: «Όταν χαμηλώνει το συρματόπλεγμα, θα δείτε πόσοι είναι πρόθυμοι να περάσουν στην ζούγκλα…»
Και βέβαια πάντα ο Γκαίτε: Επιτέλους «…Περισσότερον φως»…